Gå til hovedinnhold

KUNSTsf2012 - følg Anne Viken og Frank Willy Djuvik si jakta på kunsten i Sogn og Fjordane

STUNT: Vi legg oss på veien, oppsøker kunstmuseum, kulturhistoriske museum, kultur- og kunstpersonar i fylket.

I videoklipp, bloggpostar og fotoseriar presenterer vi våre opplevingar og funn.

Følg bloggen KUNSTsf2012 Tour hos Origo på Fjordaglimt. Her blir det publisert video, blogg og fotos kvar tirsdag framover. Du finn no ein prosjektbeskrivelse samt eit fotoalbum her.

Her er teaseren for prosjektet.



Ønsker du at vi skal kome og ete frukost hos deg? Ta kontakt.

Les saka om prosjektet i Firdaposten: Skal ta pulsen på fylkeskunsten.

Klikk liker på vår Facebook-side KUNSTsf2012 tour. Her vil vi poste fotoalbum, videoar og linke til bloggpostar på vår blogg. Du er velkommen til å skrive på veggen, kome med forslag eller poste fotos og linkar eller tips til stader vi bør dra, folk vi må helse på, eller kanskje vil du haike med oss? Alt er faktisk mulig.

Slik jobbar vi!



 Frukost hos Georg Arnestad i Sogndal!


Eg intervjuar Georg i stova hans. Følg med på web-tv på vår blogg framover.



Vi ankjem dei Heibergske samlingane, også kalt Sogn Folkemuseum.




Her er vi på Astruptunet på Jølster. 



 På veg mot Førde, Førdehuset og Sunnfjord Hotell traff vi på ein del kyr.


 

 Førdehuset!

  

Her traff vi Liv-Judith Straume og banka på teateret i jakta på Terje Lyngstad. Men Lyngstad var der ikkje!
Heldigvis serverer han oss frukost mandag morgon klokka 07.30.

 

Frank slo av ein prat med desse to utanfor Sunnfjord Hotell.


Meg og Frank på Sunnfjord Hotell. Vi jaktar på kunst i alle krikar og krokar og finn det mest utrulege.

 Følg jakta på kunsten på vår blogg utover hausten.
Vår hashtag på twitter er KUNSTsf2012 og våre nick på twitter er @anneviken og @fwdjuvik

Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer